मैले यहाँको जनता, मौसम राम्रो लाग्छ भनेपछि पारसले मलाई नेपालको राजनीतिबारे सोध्नुभयो । मैले ‘म लन्डनमा हुर्किएँ, त्यसपछि नेपालमा प्रेम भएकै कारण आएँ र यहाँ सामाजिक रूपमा घुलमिल गर्छु तर राजनीतिबारे मलाई जानकारी छैन’ भनेँ । त्यसपछि उहाँले ‘गिरिजाबाबुले राजतन्त्र हटाएर ठूलो गल्ती गर्नुभयो भन्ने तपाइर्ंलाई लाग्दैन ?’ भनेर सोध्नुभयो । मैले ‘यो राजनीतिक प्रश्न हो, यसबारे मलाई कुनै पनि ज्ञान छैन, बुझ्नुपर्ने कारण पनि छैन, त्यसैले मलाई यसमा उद्धृत नगर्नुहोला’ भनेर जवाफ दिएँ । त्यसपछि उहाँ (पारस) ले ‘हामी कसरी अगाडि बढ्नुपर्छ होला ? आर्थिक विकास अत्यावश्यक छ जस्तो लाग्छ/लाग्दैन ?’ भनेर सोध्नुभयो । मैले ‘सबैलाई साथमा लिएर हिँड्नुपर्छ, तपाइर्ंले धेरै मान्छेलाई चिन्नुभएको हुँदा सामूहिक रूपमा अगाडि बढ्नुहोस्, आर्थिक विकास अत्यावश्यक छ’ भनेपछि उनले ‘तपाइर्ं त राम्रो परामर्शदाता हुनुहुँदोरहेछ, मलाई तपार्इले जिन्दगीभरि परामर्श दिनुपर्छ’ भनी मलाई अंकमाल गरे । मेरा साथीहरूले पारसलाई आठ/दस वर्ष पहिलेदेखि चिनेका रहेछन् । उनीहरूले आश्चार्य माने । पारसका ब्रदर इन लले समेत मेरो प्रशंसा गरी ‘तपाइर्ंको बारे धेरै सुनेका थियौँ,’ भने ।

त्यत्तिकैमा पारसले एकाएक ‘बाघको सिकार गर्न जाऔँ’ भने । मैले ‘माफ गर्नुहोला म धेरै थाकेको छु, दुई/तीन बाघ छन्, बाघको सिकार गर्नुहुन्न, आज म धेरै थाकेको छु, भोलि दिनभरि केटाकेटीसँग गर्नुपर्ने धेरै काम छन्, बरु हामीहरू भोलि भेट गरौँला र जाऔँला’ भनेँ । त्यो समयसम्म पारस शाहले आधा बोतल ह्वीस्की खाइसकेका थिए । पछि बाघ हेर्न जाने र सिकार गर्न जाने कुरामा जिद्दी गर्नुभयो । त्यसपछि उहाँका ब्रदर इन लसँग कुरा गर्न थाल्नुभयो । र, निजले पारसलाई शौचालयतिर लगी फर्केर आउँदा पारस पूरै परिवर्तित भई अनुहार अँध्यारो र आँखा राता-राता पारी ‘जानैपर्छ’ भनेर जिद्दी गरे ।

‘मसँग जानुबाहेक अन्य विकल्प छैन’ भनी दबाब दिन थाले । मैले निजसँग ‘अरे, यो कस्तो दबाब हो ? हामी सुत्न चाहन्छौँ, हामी साथीहरू थाकेका छौँ’ भनेपछि पारस शाह बाहिर गएर आफ्ना ब्रदर इन लसित कुराकानी गरेर आउनुभयो । र, बारमा गएर फेरि ह्वीस्की पिउनुभयो । त्यसपछि फेरि मसँग आएर ‘तिमी मसित जानुको विकल्प छैन, हैन भने आज राति तिम्रो र तिमीहरूको परिवारलाई जे पनि हुनसक्छ’ भनी धम्कीपूर्ण दबाब दिनुभयो । उहाँ आफ्नो हात ज्याकेटको गोजीमा राखी ‘क्लिक-क्लिक’ को आवाज दिँदै यताउता गर्न थाल्नुभयो । सो आवाज बन्दुकको जस्तो थियो र मलाई उहाँसँग बन्दुक छ भन्ने लाग्यो । मैले सोचँे, मलाई जंगलमा लैजानुका कारण मलाई सिध्याउने रहेछ भन्ने विश्वास भयो ।

म जंगल जान इन्कार गरँे । उहाँले ‘तिमीहरू मसँग जानुबाहेक अर्को विकल्प छैन’ भनी कर गरिरहेकोमा बारबाट बाहिर निस्केर पेस्तोल लोड गर्नुभयो वा के गर्नुभयो, टेबुलमुनि केही गरिरहेका थिए । फेरि आएर ‘जंगल नजाने हो भने मारिदिन्छु, कसैले फेलापार्ने छैन, तँलगायत तेरो श्रीमती र बच्चालाई समेत सिध्याइदिन्छु । म युवराज हुँ, तँ को होस् ?’ भनी धम्काउन थाले ।

आफ्नो ज्याकेटको गोजीबाट पेस्तोल निकाली मेरो निधारमा ताकी गालीगलौज गर्दै नराम्रा अपशब्द बोल्न थाले । ‘यु आर डेड । यु आर द बास्टर्ड, वी ह्याज फिनिस्ड होल मोनार्की सिन्स यु ह्याभ अराइभ्ड दिस कन्ट्री’ भनी कडा स्वरमा अपशब्द बोलिरहे । मलाई गोली ताकेकै अवस्थामा उहाँले निकै आक्रोशित भएर ‘म सुट गर्न गइरहेको छु, कसैले एक शब्द भन्न सक्ने छैन, यो मेरो एरिया हो । तिम्री श्रीमती र छोरालाई ल्याउन आदेश दिइसकेँ, म तिमीहरूलाई लाइन लगाएर मारिदिन्छु’ भने । गोली ताकेकै अवस्था भएकाले म डरले काँपिरहेको थिएँ ।

‘पारसको साथमा भएको बन्दुक कसैले हटाइदिए हुन्थ्यो, खोसिदिए हुन्थ्यो’ भनेर मेरो दिमागले हजारौँ कुरा आफ्नो बचावटका लागि सोचिरहेको थियो । ‘तेरो श्रीमती र बच्चालाई समेत ल्याई सँगै मारिदिन्छु’ भनी निज पारस शाह घुमेजस्तो गरेको अवस्थामा म त्यहाँबाट भागी बाहिर गई झाडीमा लुकेँ । सोही बखतमा गोलीको ठूलो आवाज सुनँे । निजले मेरी श्रीमती र छोरालाई मारिसक्यो भन्ने लाग्यो । ‘मेरो सबै बर्बाद भयो’ भनी दुई घन्टासम्म भगवान्को प्रार्थना गरेँ । म सोही झाडीमा लुकिरहेको अवस्थामा सोही होटेलका कर्मचारी र निज पारसका सुरक्षाका लागि खटिएका सुरक्षाकर्मीले मलाई झाडीबाट सुरक्षित साथ मेरी श्रीमती र छोरा बसेको होटेलको कोठाको बरन्डामा पुर्‍याए ।

भोलिपल्ट बिहान अर्थात् मिति २०६७/०८/२६ गते अन्दाजी ९ः३० बजे सुरक्षाकर्मीसाथ नवलपरासीमा रहेको चौधरी ग्राममा राखी भोलिपल्ट उक्त स्थानबाट माउन्टेन एयरको हेलिकोप्टरद्वारा काठमाडौं आई काठमाडौं जिल्ला महाँकाल गाविस वडा नम्बर-८ मन्डिखाटारमा बसेको छु ।

नेपालको प्रजातान्त्रिक आन्दोलनका योद्धा गिरिजाबाबुको परिवारसँग मेरो नाता सम्बन्ध रहेको र गिरिजाबाबुकै कारणले गर्दा नै नेपालमा राजतन्त्र अन्त्य भएको भन्ने निज पारस शाहको ठम्याइ रही त्यसकै प्रतिशोधका कारणले म र मेरो परिवारलाई मार्ने नियतले निज पारस शाहले मलाई हतियार देखाइ उक्त दिन आक्रमण गरेका हुन् । निज पारस शाह र उनका मानिसबाट म र मेरो परिवार असुरक्षित रहेको महसुस गरेको छु । राज्यकै तर्फबाट सुरक्षा आवश्यक व्यवस्था मिलाइपाऊँ । मेरो नेपाल र नेपालीप्रति सदा सर्वदा सम्मान छ ।

मेरी जेठी छोरी पूणिर्काको जन्मदिनको अवसर पारेर मिति ०६७/०८/२२ गते देखि यही २६ गतेसम्म चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जअन्तर्गत टाइगर टप्स होटेलमा घुम्न सपरिवारसहित गएका थियौँ । २५ गते बेलुका आठ/नौ बजेको समयमा उक्त होटेलको डाइनिङ रुम (गोलघर)
मा खाना खाइरहेको अवस्थामा रुबेल चौधरीसमेत सोही ठाउँमा आएर निजले मलाई आफ्नो परिचय दिएपछि निज रुबेल चौधरीले मसँग छलफल गर्दा लाउडा विवाद,हेटौँडा कपडा उद्योग, बाँसबारी छाला जुत्ता कारखाना, बोइङ-७५७ बेचेको कुरामा विवाद भयो । उसको (रुबेल चौधरी) परिवारले नेपाल र नेपालीलाई के योगदान दियो भन्ने विषयमा समेत विवाद भएको थियो । विवाद हुनेक्रममा मेरो परिवारलाई समेत निज रुबेल चौधरीले गालीगलौज गर्‍यो । नेपाल र नेपालीलाई होच्याउने कुरा गर्‍यो । हिन्दू धर्मप्रति अनास्था फैलाउने कुरा गरेपछि म आवेशमा आई भनाभनसम्म भएको हो, बन्दुक पड्काउने कार्य गरेको छैन । मलाई राज्यद्वारा नै सुरक्षा व्यवस्था (अंगरक्षक) गरिएकाले मैले हतियार लिन र पड्काउन आवश्यकता नै छैन ।

मैले रुबेल चौधरीलाई अश्लील शब्द बोलेको छैन, उल्टो निजले आवेशमा आई अश्लील शब्द बोलेका हुन् । निजले माथिका कुराको अलावा शान्तिसेनामा खटिएर जाने (डार्फर केस) टोलीले प्रयोग गर्ने एपीसी सामग्री खरिद प्रक्रियामा घोटाला गर्दा पनि मलाई के गर्न सक्यो भनेर आफ्नो अहम्पना देखाएको, नेपाल भन्ने देश भारतको एउटा उपनिवेश हो भन्नेजस्ता तुच्छ तथा नेपाल र नेपालीको मन छुने अपशब्द प्रयोग गरेका थिए । यस्तै कुराले गर्दा विवाद भएको थियो । भनाभन हुँदाको अवस्थामा मेरो परिवार सुत्न गइसकेको थियो । उक्त समयमा आदर्शविक्रम राणा, अभय शाह, राजीवराज शाह र फणीन्द्र भण्डारीसमेत थिए ।